Ik had me erg verheugd de dag te beginnen met het fotograferen van de Tibetaan in monnikskleding, maar de gordijnen van zijn studio waren dicht en ik hoorde van zijn buurman uit de Oekraïne dat hij elke dag tot 11.00 uur slaapt. Dan maar gewoon direct naar mijn atelier. Lekker schilderen. Gewoon eenvoudige monumentale portretten van de mensen hier. Niets meer of minder; zij bekijken mij net zoals ik hen bekijk en ik hoop in de toekomst ook anderen.Om 13.00 uur afgesproken met de populaire schone zigeunerin, ze zou weer voor me poseren. Ze keek wat droef uit haar ogen. Ik kreeg de indruk dat ze niet echt zin had om te poseren, terwijl ik het schilderij toch voor haar maak. ze wil het liefst meteen resultaat. Haar zus kwam mee en wilde achter mij meekijken. Even later kwam er nog meer publiek binnen wandelen. Velen zijn nieuwsgierig, dus is het zaak van tijd tot tijd de deur op slot te doen. Om 15.00 uur kwam mijn andere afspraak naar mijn atelier; de Armeense uit Iran met haar dochter. ik had haar gevraagd iets in het Armeens op doek te schrijven. Ze is heel bescheiden en wat onzeker om zomaar op het doek te schrijven. Uiteindelijk heeft ze over haar (Oud-katholieke) God geschreven.
Om 17.00 uur stond ik weer bij de Tibetaan voor de deur, terwijl hij zich aan het scheren was. Hij trok zijn oranje met donkerrode kleding aan en ging buiten in het groene gras staan. Prachtig! Wat was de man mooi. Zo zelfbewust aan het poseren alsof hij er ervaring had, in zijn oranje kledij, met zijn gebruinde huid in de vochtige mistige winter van België. Niet te geloven. Binnen gekomen liet hij foto’s zien van zijn moeder in traditionele kledij(=vermoord door de Chinezen), van zijn vader in een prachtig beschilderde tempel(=ook vermoord) en van hemzelf als 15 jarige (leerling-)monnik met zijn meester. hij spreekt slechts weinig Engels en liet me zijn leerboek engels zien. Als je het Tibetaans ziet vraag je je af hoe het mogelijk is hier zo iemand in Godsnaam Engels kan leren. Hij leeft in de studio samen met 1 andere Tibetaan en 2 Afghanen; boeddhisten en moslims tezamen in een kleine ruimte. En tolerant t.o.v. elkaar. Het hoogtepunt van het bezoek aan de monnik was de foto van hem in een prachtig kostuum, een speciale wijding of moment wat hij uitlegde door middel van gezang. Een manier van zingen wat ik alleen ken via het programma “ De wandelende tak” van de VPRO. Een soort gebrom wat resoneert in zijn hoofd en lichaam. Ik zag zijn buikademhaling, zijn ogen gesloten, absolute beheersing, concentratie en stilte. En als hij ontwaakt een onzeker lachje.
Mijn gids had vandaag zijn interview, over plus minus 2 weken krijgt hij de uitslag. Vanmorgen halfzes moest hij al op weg naar Brussel en opgelucht kwam hij weer terug. Het was goed gegaan, dacht hij. Samen gingen we op pad naar de Russische Armeniërs, die ik de foto’s wilde geven die ik vorige week van ze gemaakt heb. Nog nooit heb ik mensen zo blij met foto’s gezien. Schatten van mensen. Enorm gastvrij, veel heel veel voedsel, en je moet eten. Deze mensen zijn zo gemotiveerd om de taal te leren en vinden het heerlijk om dat met mij te oefenen. Ze hebben 3 dochters en oma is er ook bij. Een Irakees meisje van 17 jaar wat hoogzwanger is gevlucht en in België is bevallen, is als een kind aan huis bij hen. Evenals een Armeniër uit Iran. Iedereen eet mee en is welkom. Het is een drukte van jewelste en doet me denken aan mijn thuis van vroeger. Alsof je je kunt onderdompelen in de drukte.
Mijn gids liet zich ontvallen dat hij hier niemand heeft, zijn zus is “verdwenen”in Sri-Lanka, zijn ouders leven daar nog, maar het is beter voor hun en zijn veiligheid dat ze niets van hem vernemen. Zijn 11 jarige zoon woont met zijn ex in een ander deel van de wereld. Het lijkt of ik hem nu pas een beetje begin te begrijpen, dat hij daarom zo graag bij gezinnen op bezoek komt.