Los van de gevestigde galerie- en museumwereld begeef ik me al enige tijd bewust in niemandsland, op zoek naar antwoorden op de vraag wat schilderkunst in deze snelle-nieuwe-media- tijd te betekenen heeft, en op zoek naar meer communicatieve plekken die niet in zichzelf bestaan maar bruggen slaan, waarin mijn schilderen een onmisbare schakel zou kunnen vormen.

In mijn atelier, werk ik door aan mijn schilderijen die voortvloeien uit mijn eigen heden, verleden of dat van anderen, vanuit het verlangen om leven en kunst met elkaar te verbinden. Ik tracht vergankelijke vaak familiaire omstandigheden in het nieuwe perspectief van het heden te plaatsen, langer te kijken dan het moment van fotograferen geduurd heeft. Ik ben geïnteresseerd in de condition humaine en gebruik de formele schildersgereedschappen om deze uit haar tijdelijkheid te bevrijden.

Als schilder vraag ik, symbolisch, asiel aan in asielcentrum Zon en Zee in Westende, België. In dit asielcentrum kun je als sociaal toerist tegen betaling verblijven met de bedoeling meer begrip te kweken voor de asielzoeker als zodanig. Het schilderen zou een nieuwe context moeten verwerven, zich in dit geval vermengen met de actualiteit zonder politiek te worden, maar vanuit het kijken en laten zien, een nieuw inzicht tonen.

Ik zal in de maand februari in dit asielcentrum verblijven waar ik mijn kamer als atelier gebruik en van waaruit ik portretten van de levens en het leven in het asielcentrum ga maken. Middels fotografie als voorschets, en werkelijke schetsen wil ik om me heen kijken op zoek naar nieuwe inzichten om deze in tweede instantie ter plekke in verf om te zetten. De twee maanden erna wil ik de schilderijen in mijn atelier vervolmaken en/of laten rusten ten einde ze te presenteren op een passende lokatie.

In deze tijd van generaliseren vanuit de behoefte om zaken (ogenschijnlijk) te vereenvoudigen, vergeet men mijns inziens de kracht en betekenis van het individu. Door de verzakelijking en verharding van de samenleving wordt kwetsbaarheid en menselijkheid te vaak vanuit een negatieve kant belicht, terwijl dat juist belangrijke ingrediënten zijn om de ratio van meer nuance te voorzien. Er is tenslotte geen licht zonder een ruimte of vorm die deze kan weerkaatsen.

Het asielcentrum vormt een tijdloos niemandsland, een eiland in de tijd, waar verschillende levens samenkomen met verschillende culturele achtergronden vanuit een andere plaats en tijd. Men bevindt zich in een onduidelijke wachtende toestand tussen twee werelden in.

Voor een maand neem ik plaats in deze wachtkamer, waar individuen overgeleverd zijn aan de empathie van het gastland, en ik als kijker beelden tracht te vangen die nergens anders te vinden zijn.

Op 3 februari zal ik beginnen met mijn dagboek vanuit het asielcentrum en dit op deze site plaatsen, tezamen met beeldmateriaal. De aanklikbare zonnen onder in het scherm symboliseren de dagen waarop ik u deelgenoot zal maken met mijn bevindingen in “Zon en Zee”. Ter afsluiting van het project zal ik deze teksten en beeldmateriaal bundelen in een boekje.

M.M. Broekman