Het kostte me moeite om wakker te worden. Wat stond er vandaag op het programma? Afgesproken met de Surinamer om het te hebben over de muzikale multi-culti avond die we volgende week gaan houden. Het is een vrolijke doch wat verstrooide man die eeuwig op zoek lijkt in de berg papieren die op zijn tafel ligt. Maandag om 14.00 uur gaan we bij de families en individuen langs om te kijken wie er muziek kan maken, kan dansen of iets van zijn cultuur kan laten zien. Maar voor welk publiek is me in de verstrooiing niet geheel duidelijk.
Hup, snel naar mijn atelier. De arabier die ik gister opgezet had, keek me streng en uit de hoogte aan bij binnenkomst. Nu was het weer tijd voor een groter doek voor de verfijnde, nu eens blanke jongen van 22 jaar uit Kosovo. Zou het me lukken die mengeling van triestheid, melancholie, vriendelijkheid en kwetsbaarheid te treffen? al deze woorden raken niet datgene wat de blik van die jongen zo speciaal maken. Het haast een verlegen verliefdheid. Het licht wat over zijn gezicht een spel speelt met de kleuren die hierdoor ontstaan.
Ik heb maar even tijd om te schrijven; straks mijn etentje bij de Tibetaanse. Wat heb ik het toch druk.
Maar eerst was het lunchtijd met zelfs een ijsje toe. na de lunch was “fotograaf Broekman” besproken door een Albanese familie, waar ik stipt op de afgesproken tijd voor de deur stond. Niemand thuis. Zo gaat het soms hier. Ineens kan er iets tussen een afspraak komen. Ook goed. Weer terug naar het atelier waar ik om 16.00uur opgehaald zou worden door mijn gids om bij een Roma familie foto’s te maken i.v.m. de verjaardag van de dochter van 10 jaar.
de familie had zich omgekleed, lippen gestift, haren gekamd, klaar zaten ze voor de familiefoto tot mijn camera het af liet weten. Vol verwachting bleven ze maar staan wachten op mijn scherp stellen wat niet meer lukte, omdat er iets in de lens was losgeraakt.
De lokale fotograaf vertelde me dat de enige remedie was het apparaat op te sturen wat uiteraard 3 weken zou duren en me vele lichter zou maken. De man wilde de camera niet aanraken. Na enig gepruts van mijn kantdeed het ding het ineens weer, zodat ik mijn karwei bij de familie kon afmaken.
Mijn buik heerlijk vol gegeten met Tibetaanse gerechten tezamen met de lama, de vrouw en een andere Tibetaan. De vrouw maakt elke dag eten voor de mannen, ze verstelt hun kleding en leert ze Engels. De mannen vertrokken spoedig omdat ze morgen om 5 uur op moeten om naar Brussel te gaan voor het interview. Zo bleef ik achter met de Tibetaanse en de vrouw uit Irak die met haar jas aan en twee hoofddoeken hardop aan het lezen was in het uiterste hoekje van het stapelbed.
Een andere Irakese vrouw en twee Irakese mannen kwamen binnen. Ze pakte de vrouw vast en huilden. Deze familie had een positief en kwamen afscheid nemen van de vrouw die morgen haar tweede interview heeft.
Zodra iedereen de deur uit was, gingen de jas uit en de hoofddoeken af en kwam er een modern uiterlijk tevoorschijn.
Drie vrouwen; 1 uit Irak, 39 jaar, man overleden, vrouw uit Tibet van 35 jaar; 4 kinderen en man in Tibet en ik vrouw van 35 jaar; vriend en kind in Nederland. We bespraken vrouwenzaken; het uitblijven van menstruatie van de Tibetaanse, het uitvallen van haar haar sinds ze hier is, haar huid die aan voelt als een dode, zoals ze lachend vertelde.
Deze vrouwen hebben gekozen hun lot te veranderen of hebben moeten rennen voor hun leven, en ik ben hier vrijwillig en ga in het weekend weer naar huis. maar we zijn van dezelfde generatie uit totaal verschillende landen en we hebben het over vrouwenzaken.